Huglendur

Vísast er að bera í bakkafullan lækinn að setja hér á ítarlega umfjöllun um málaralist Bjarna Sigurbjörnssonar listmálara, þar sem hann talar eigin máli af óvenjulegri innsýn og skynsemi. Í tilefni sýningar hans hér í Listasafni Reykjanessbæjar, með stærstu sýningum sem haldnar hafa verið á verkum hans til þessa, er þó ómaksins vert að velta upp stöðu hans – og sérstöðu – í íslensku samhengi. Þegar skrif og viðtöl við Bjarna í tímans rás eru gaumgæfð, kemur upp úr kafinu að honum er í raun ekkert kappsmál að staðsetja sig í því samhengi. Til dæmis er það býsna stafffírugur ungur myndlistarmaður sem fyrir þrjátíu árum segir blaðamanni af Morgunblaðinu að hann sé ekkert upp á aðra kominn.

Hins vegar hefst Bjarni handa í eins konar tómarúmi. Fyrir honum er myndflöturinn auðn sem þarf að kveikja til lífs og merkingar. Með pentskúfi, en án fyrirhyggju, markar hann fyrir striki eða stroku; sérhvert þessara ummerkja er vitnsburður um líkamlegt inngrip hans í veruleika myndflatarins, ekki tilraun til að draga upp „mynd“ af einhverju sem við teljum okkur þekkja í raunheimi. Í þeim gjörningi sem sérhvert verk er, renna líkamlegur veruleiki listamannsins – hreyfikraftur hans – og tjáning þessa sama krafts, saman við andlega kjölfestu hans og mynda heild sem er fullkomlega merkingarbær í sjálfri sér, þarfnast hvorki myndlíkinga né táknrænna útlistana til að lifa af það sem það sem sænski hönnuðurinn Sven Lundh kallaði „áreiti augans“.

- Aðalsteinn Ingólfsson, sýningarstjóri

Bjarni Sigurbjörnsson (1966) útskrifaðist með MFA-gráðu í myndlist frá San Francisco Art Institute, Bandaríkjunum, árið 1996 og BFA-gráðu frá sama skóla árið 1992. Hann hefur haldið fjölda einkasýninga og verið valinn á samsýningar víða. Bjarni hefur kennt við alla helstu listaskóla landsins og staðið fyrir eigin námskeiðum, ásamt því að sitja í ýmsum myndlistarnefndum og stjórnum.